Op zoek naar de  loorn

door Dona Ferentes 

Deel I: Verbannen uit Saga

Hoofdstuk 5: Een vergeten vete

12

Taris zweeg, omdat een van de wapenknechten langsliep, bezig zijn gulp open te knopen. Hij wachtte tot de man terugkwam en zich weer bij zijn maten om het vuur gevoegd had, voor hij verder ging: `Nee. Het is niet helemaal ongebruikelijk in ons land om een tweede huwelijk of zelfs een derde naast het eerste aan te gaan, hoewel er niet vaak een beroep wordt gedaan op dat recht. Mijn moeder zag het vanzelfsprekend met lede ogen aan; geen enkele vrouw vindt het aangenaam om een echtgenote naast zich te dulden wier schoonheid onvergelijkelijk is. Maar mijn vader was, ik moet het helaas bekennen, voor geen rede vatbaar. Hij bezat genoeg landerijen om een hele stoet echtgenoten erop na te houden; hij meende opnieuw te kunnen trouwen zonder zijn liefde voor mijn moeder geweld aan te doen. In feite was hij verblind, door die stralende, blauwwitte Ster van het Noorden... Heb je wel eens een timantijn gezien? Diamanten en edelstenen zijn er niets bij, en zo was het met die jonkvrouw ook: alles verbleekte vergeleken bij haar. Zelfs ik, een jonge knaap nog, kwam onder haar bekoring. Ik vond mijn moeder kleinzielig... ik wilde niets liever dan bij haar zijn.’
'En de ouders? Libra en Leo?' vroeg Elvin. 'Hadden zij er niets over te zeggen?'
Taris grinnikte, op een manier alsof hij meer wist dan Elvin.
'Leo had zich allang uit de Bewoonde Wereld teruggetrokken.' Hij keek even omhoog, naar het dichte bladerdak. `En Libra? Zij had het kind, met haar kostbare bruidsschat, aan de koning toevertrouwd en was ook verdwenen. Men zegt dat in de bossen van hun hertogdom Libra een oude heks huist, en sommigen denken dat zij Libra in eigen persoon is, maar ik heb nooit veel geloofd van die verhalen.’
'Hoe is het afgelopen?' vroeg Elvin.
'Tragisch, voor alle partijen. De strijd duurde een paar jaar, met alle listen en lagen die gebruikelijk zijn aan een koninklijk hof. Ten leste heeft mijn moeder, in de nacht voor het feest waarbij de koning de verloving bekend zou maken - want hij was overstag gegaan voor mijn vader - het meisje gewekt en meegenomen. Ze heeft lang met haar gesproken. Ik was erbij, min of meer, want ik kon niet slapen en we hadden maar twee vertrekken tot onze beschikking in het paleis. Ik keek toe door een kier in de deur. De Ster droeg een bijna doorschijnend nachtgewaad en soms, in mijn dromen, verschijnt ze nog zo aan mij... Lusja, mijn moeder, wist het meisje ervan te overtuigen dat ze een speelbal was geworden van machtswellust, enerzijds, en, aan de andere kant, lage mannelijke zinnelijkheid. Het meisje vluchtte. Ze werd gepakt door de wolven die het paleis ‘s nachts bewaken en aan stukken gescheurd. Later zei men dat zelfs de wolven niet van haar af hadden kunnen blijven, door een soort vernietigende wellust gedreven werden.'
'En de timantijn?'
Taris spreidde zijn handen met de palmen naar boven.
'Niemand weet waar hij gebleven is. Er is hard naar gezocht - zelfs de buiken van alle wolven in de wijde omgeving zijn opengesneden. Vast staat dat Aza hem níet heeft. Zij verdacht mijn ouders ervan hem gestolen te hebben. Tot mijn moeders dood heeft ze er jacht op gemaakt. En wie weet nu nog. Aza vergeet niet snel. Aza vergeet nóóit.'
Elvin huiverde in de zoele nachtlucht.
'En nu heeft ze jou gepakt om wraak te nemen?'
'Wie weet.' Taris schokschouderde. 'Ik vermoed het. Ze neemt me mee naar de koning, bij wie ik als nazaat van mijn vader nog steeds een redelijke reputatie heb, en als ze me niet meer nodig heeft, gooit ze me voor de leeuwen.'
'Het hoeft niet zo te gaan', zei Elvin. 'Ik denk dat we mijn ideetje maar moeten uitvoeren.'

volgende pagina | vorige pagina | inhoud | landkaart

wordt vervolgd !