Deel I: Verbannen uit Saga
Hoofdstuk 5: Een vergeten vete
2
De deur van de herberg ging open en de lijfbediende
snelde naar buiten. Hij greep het leidsel van het koetspaard en leidde het om de herberg
heen. De anderen volgden.
'Ik ben blij dat je met ons meereist', zei Taris op dat moment vriendelijk, en Elvin
keek weer naar hem. Ondanks zichzelf vertrouwde hij de man uit Bergamon.
De dame die Elvin nooit meer zou aanzien voor zomaar een rijke vrouw, verscheen op
de drempel van de herberg. Een ogenblik lang leek alles roerloos te blijven, zelfs
de blaadjes aan de bomen hielden een ademtocht lang op met bewegen. Toen
galoppeerden de wapenknechten om de herberg heen, rolde de huifkar ratelend
dichterbij en bogen allen voor de vorstin. De wagenmenner, de gevangenen, de
wapenknechten, met de hand op hun hart en hun hoofden naast hun stijgbeugels,
de koetsier, met zijn hoed tegen zijn kuiten, de kamerbediende, die een kniebuiging
maakte als een vrouw - ook de paarden bogen het hoofd. En Elvin, de floorn die was
opgegroeid in de overtuiging dat ieder schepsel gelijk was aan de andere, Elvin slikte,
kuchte, schuifelde met zijn voet in het steenslag van de weg... en ja, zelfs hij maakte
toen een halfhartige buiging. Toen hij opkeek, zag hij de witte vogeltjes in het bos
verdwijnen.
Pas toen besefte hij dat hij de enige was die nog niet te paard zat. Hij holde naar
de stal en floot Flux, die kwam aansjokken met pluimen hooi aan weerskanten van haar
mond. Hij sprong op haar rug en beduidde haar achter het gezelschap aan te gaan. De
stoet had zich al in beweging gezet. Uit het portier van het rijtuigje keek de vorstin
hoe Elvin hen haastig probeerde in te halen. Het was een verstoorde, maar nog altijd
vreemd aantrekkelijke blik. De floorn kon zich voorstellen dat een mensenkoning in haar
ban zou raken.
Ze namen de weg die naar het noordoosten voerde, in de richting van Spor. Maar toen ze
een uur gereden hadden, namen ze een karrenspoor dat linksaf het bos in leidde. Het
rijtuig kwam hier minder snel vooruit, de huifkar hotsebotste over het ongelijke pad,
de gevangenen hoefden niet meer te draven en de ruiters konden stapvoets gaan. Elvin
liet Flux naast Taris stappen.
'Dat is beter, nietwaar', zei hij vrolijk. 'Een stel vreemde gidsen zijn jullie,
dat jullie geboeid achteraan hobbelen in plaats van eervol op kop.'
'Het is een lang verhaal', zei Taris enigszins buiten adem. 'Te lang voor nu. Vanavond
wil ik het je wel vertellen. Het komt door mijn vader, de eerste heer van Orion. Hij
en Vrouwe Aza... nou ja, je hoort het vanavond wel.'
Daarna zweeg hij, en dat was wel te begrijpen, want het was moeilijk lopen op het
midden van het grassige karrenspoor. Meestentijds ging het heuvelaf, maar er moest
toch ook telkens een stuk geklommen worden. Het weer was goed, zonnig en warm, en
Elvin genoot van de dans van de insecten boven de stukken heideveld, waar de lage
struikjes hier en daar nog paars opglansden. Hij dacht aan niets. Voor het eerst
sinds lange tijd voelde hij zich weer floorn. De gelijkmatige beweging van het
paardenlijf onder hem, de geur van heide, dennen en berken, het wuivende gras... Er ontbrak
wel iets. Behalve de insecten verroerde zich geen levend wezen: geen vogel ritselde in
de struiken, geen konijn kruiste hun pad, geen hert liet zich zien. Elvin liet zich in
een halfslaap sussen door het kalmerende ritme van de paardenhoeven.
Er ontbrak nog iets, dacht Elvin soezerig. Andere floorn. Een floorn hoorde tussen zijn
soortgenoten... En toen trof het hem. Een herinnering. Een echte herinnering aan de tijd vóór
zijn val in het Ven. Ze hadden hem weggestuurd. Hij was verbannen, ja, en later was hij
wéér weggestuurd - door wie ook weer? Hij was gedwongen het land te verlaten en op zoek
te gaan naar zijn soortgenoten, om... waarom ook weer? Een blauw met zilveren tapijt,
de stem van koning Oswel... en nu deze vreemde vorstin die een pact met de koning had,
wier voeten Oswel de Eerste kuste... Had zij hetzelfde met hem voor als de koning van Saga?
volgende pagina |
vorige pagina |
inhoud |
landkaart
wordt vervolgd ! |
loorn